ნეტავ სად არის კიდევ ცა,
უძიროდ ლურჯი ხალასი,
სწორედ ისეთი როგორიც შენია?....
ნაიარრევი წარსული,

 დღისით შენს ბაღში ვღიღინებ,
ღამით ყვავილებს ვდარაჯობ,
პირველად შენ გამიღიმე 
და მერე შენმა ყაყაჩომ

 აბა როგორ დაგიამო, ან რა ლექსი გიმღერო,
ბიჭოვ ჩემო სიყვარულო ვარდისა და მზის ფერო,
ნუთუ აღარ გაგახსენდი რაც აქედან წახვედი,
ოჰ, ნეტავი ერთად იყოს თბილისი და წაღვერი.

 ოქტომბერში თუ ჩვენს მხარეს ჩაგივლია,
შეამჩნევდი მიმობნეულს მინდორველას...
პაწაწინა მარჯნისფერი ყვავილია,
იმერეთში ეძახიან საპოვნელას........

ძველი თბილისი ისევ მიგონებს,
ნისლივით ჩნდება დარდი,
ერთ დროს პირველი მეფაიტონე 
ქუჩაში ფეხით დადის.

გახსოვს გიკრეფდი იებს,
კრძალვით გიბნევდი თმაში,
სიო არხევდა ფოლებს,
რა კარგი იყავ მაშინ...
რა კარგი იყავ მაშინ,
ერთად ვიყავით როცა,
ლურჯი იებით ხელში
წამწამებს ხრიდი მორცხვად...

 მინდა ისევ შენთან ვიყო, ისევ შენი ღიმილი მკლავს,
უშენობა არ მასვენებს, ვიცი უნდა უშველო თავს,
ვეღარსად ვერ გაგექცევი, ომიც შენთან ლაპარაკს გავს,
ალბათ ისევ დავბრუნდები გამოვყვები ქაღალდის ნავს,

 აღარც დაბნეული მძივი ვარ და
აღარც მარცვალ – მარცვალ ვიკრიფები,
ნუთუ არ გინახავს წვიმის ფარდა,
ან გაცინებული ტირიფები...

იმ პატარა სიყვარულის ცრემლებს ვფიცავ,
იმ თეთრ აკვანს, დედაჩემის ცისფერ თვალებს,
ვფიცავ მიწას, ვაჟას გულზე დაყრილ მიწას,
რიჟრაჟს ვფიცავ ნისლებში რომ იფერმრკთალებს...